ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Η συγγραφέας της επικής τριλογίας ΕΥΤΟΠΙΑ μας προσφέρει αυτή τη φορά, με την πάντα συναρπαστική πένα της ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο. Σε αυτό της το μυθιστόρημα καταπιάνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις, και πιο συγκεκριμένα με την πραγματική φιλία, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει υποτιμηθεί πολύ. Μιλάμε για τους πραγματικούς φίλους που βρίσκονται πάντα εκεί για μας, δεν μας κρίνουν για τις εκάστοτε πράξεις και αποφάσεις μας, μας συμπαραστέκονται, αγωνίζονται μαζί μας, μεγαλώνουν μαζί μας, είναι πολλές φορές πιο κοντά μας κι από την οικογένειά μας. Και το βασικότερο όλων είναι πως ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΣΕ ΟΛΑ! Χρονικά η υπόθεση της ιστορίας κινείται από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και φτάνει μέχρι σήμερα. Μια πορεία που σηματοδοτείται από τρομερές αλλαγές σε όλους τους τομείς, οι οποίες δεν άφησαν αλώβητες τις ηρωίδες μας. Τολμώ να αναφέρω πως κι εγώ έχω ζήσει ένα μεγάλο μέρος όλων όσων περιγράφει η συγγραφέας μας, και όλες αυτές τις αλλαγές που αναφέρει, τις έχω βιώσει βαθιά μέσα στο πετσί μου. Και πόσο πραγματικά σημαντικό είναι για έναν έφηβο να υπάρχει έστω κι ένας αδελφικός φίλος στη ζωή του. Κατά βάθος αυτή η ιστορία, είναι η δική μας ιστορία. Και μήπως δεν είναι στην ουσία τρεις διαφορετικές γυναίκες αλλά οι διαστάσεις της προσωπικότητας μιας και μόνης γυναίκας; Μια ολοζώντανη γραφή της κυρίας Παπαθεοδώρου, με απόλυτα αληθινούς χαρακτήρες, στους οποίους μπορούμε να βρούμε και δικά μας κομμάτια. Περιγράφει πρόσωπα και καταστάσεις με σεβασμό και αγάπη. Καταφέρνει και μας δίνει ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα. Δεν υπερβάλλει, δεν μακρηγορεί και μας μεταφέρει μια ατμόσφαιρα που άλλοτε γίνεται σκληρή και άλλοτε μοναδικά γλυκιά. Με τον τρόπο της μας δείχνει πως τουλάχιστον απέναντι στον εαυτό μας οφείλουμε να είμαστε αληθινοί. Αυτό ακριβώς θα πρέπει να είμαστε και απέναντι στους πραγματικούς φίλους μας, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να λυτρωθούμε από τα λάθη μας και να ατενίσουμε χωρίς βαρίδια το μέλλον. Διαβάστε το, γιατί σίγουρα θα σας ταξιδέψει σε όσα έχουν πραγματική αξία και θα σας θυμίσει πως μόνο η αληθινή φιλία μπορεί να αντέξει τα πάντα.

Άννη Παπαθεοδώρου-«Οι τρεις τους»-Άνεμος εκδοτική

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Μετά την συγκλονιστική τριλογία «Ευτοπία» που με καθήλωσε, με προβλημάτισε, αλλά πολύ συχνά ακόμη επανέρχεται στη μνήμη μου, η Άννη Παπαθεοδώρου έρχεται στα εκδοτικά δρώμενα, με ένα άλλο μυθιστόρημα, που τιτλοφορείται «Οι τρεις τους», πάλι από την Άνεμος εκδοτική. Με την πρώτη ματιά υπέθεσα πως είναι ανάλαφρο, κρίνοντας από το όμορφο εξώφυλλο που εικονίζει τρεις κοπέλες. Κι όμως, διαπίστωσα πως δεν στερείται τον προβληματισμό, τη νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια που βιώσαμε οι περισσότεροι αναγνώστες. Μας θυμίζει πολλά ταρακουνώντας μας για τα λάθη που ίσως έγιναν. Δεν λείπει φυσικά η αυτογνωσία των ηρώων, της κάθε μιας ηρωίδας ξεχωριστά αλλά και όλων μαζί. Γυναικεία υπόθεση θα έλεγα χωρίς να το περιορίσω στη Γυναικεία λογοτεχνία. Θα έλεγα πως καλό θα είναι να το διαβάσουν και οι άντρες.

Βρισκόμαστε στην Αθήνα της δεκαετίας του ’70 που οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές αλλαγές να έχουν τον κυρίαρχο ρόλο, στο μεταίχμιο που η Χούντα μας αποχαιρετά μετά από τους λαϊκούς αγώνες και η Μεταπολίτευση να έρχεται ελπιδοφόρα, με ότι συνεπάγεται αυτή η αλλαγή φρουράς. Εδώ έρχονται οι πρωταγωνίστριες, έφηβες τότε που γνωρίζονται στο Γυμνάσιο. Στο ενάμισι θρανίο που είναι η απαρχή μιας φιλίας γνήσιας και ανθεκτικής και μιας σχέσης αδιάρρηκτης, που τίποτα δεν φαίνεται ικανό να την επηρεάσει. Οι τρεις τους, η Βιβή, η Εύη και η Λία είναι πλέον αξεχώριστες, αφού η μία αποτελεί την καρδιά, η δεύτερη τη σάρκα και η τρίτη το πνεύμα του αδιάσπαστου συνόλου τους.

Στις 360 σελίδες του βιβλίου, ο αναγνώστης ίσως κονταροχτυπηθεί με τον εαυτό του, ίσως φέρει στη μνήμη εκείνα τα χρόνια που ήταν ολοζώντανα, εγώ είναι αλήθεια πως τα επιθύμησα. Υπήρχε ζωντάνια, αγωνιστικότητα, αλληλεγγύη, οράματα… Όλοι για έναν και ένας για όλους. Κι από αυτούς τους αγώνες βγήκαν πιο δυνατές οι τρεις τους. Ένας ύμνος λοιπόν στη γυναικεία φιλία αυτό το βιβλίο. Μα υπάρχει σήμερα τόσο δυνατή φιλία; Όπως το δέσιμο αυτών των τριών γυναικών; .Η Βιβή που είχε πυξίδα την καρδιά, η Εύη που είχε το μυαλό και η Λία το Σώμα. Αυτές είναι οι πρωταγωνίστριες, ο Μιχάλης και ο Νίκος είναι οι άντρες που τις πλαισιώνουν και η Δάφνη, που θα τη γνωρίσετε στη διάρκεια της ανάγνωσης

. Αυτά είναι τα πρόσωπα που μας συστήνει και εμείς οι αναγνώστες γινόμαστε οι καθρέφτες, οι κυματοθραύστες όπου θα ξεσπάσουν μέχρι να λυτρωθούν. Η συγγραφέας τις παίρνει υπό την προστασία της και τις οδηγεί στην ενηλικίωση. Της «δίνουν» το δικαίωμα να τις διαλύσει και να ξαναχτίσει από την αρχή. Η κάθε μια ακολουθεί τη δική της πορεία, η κάθε μια διηγείται τα δικά της προσωπικά βιώματα, την ιστορία της οικογένειας της που είναι διαφορετική από τις άλλες. Τέμνονται και χωρίζουν, πολλές φορές μα πάντα θα συναντιούνται κουλουριασμένες σε ένα κόκκινο καναπέ, ίσως συμβολικό, για ν’ ακουμπούν τις ψυχές και τις πληγές τους. Τα θέλω, τα παραδοσιακά πρότυπα και απωθημένα, τα πρέπει, ο έρωτας, η συντροφικότητα, οι απολαύσεις, το κυνήγι των ιδανικών, των ονείρων, των επιθυμιών, των φιλοδοξιών και των «χαμένων ποιητών», όλα αναλύονται μέχρι να βρουν το απόσταγμα των χαμένων ίσως χρόνων.

Σαν να τη βλέπω τη κάθε μια να ξεγυμνώνεται μπροστά σ’ έναν καθρέφτη και να απολογείται στη σκιά της, τις ενοχές, τις τύψεις, τα διλήμματα, τα μυστικά της. Και μετά η άλλη και η τελευταία χωρίς να ακούνε τις εξομολογήσεις οι προηγούμενες. Όμως τους δένουν πολλά. Θα καταφέρει να συγχωρήσει η μια τις άλλες δυο για τα μυστικά που τις έκρυψε, φοβούμενη ότι θα χάσουν την αγάπη τους μεταξύ τους; Τελικά θα λυτρωθούν;

Ενάμισι θρανίο! Μέχρι να κλείσω το βιβλίο, πολλές φορές σταμάτησα όταν έφτασα στις τελευταίες σελίδες. Πολλές ανατροπές, συγκινήσεις… Μετά κοίταξα στον καθρέφτη. Αγκάλιασα τον καναπέ. Είχα ακούσει για τον σαλίγκαρο μα δεν ήξερα τι είναι… Το αφήνω για σας το τέλος! Καλοτάξιδο Άννη Παπαθεοδώρου κι εύχομαι να αγαπηθεί από τους αναγνώστες!

«Τι έγιναν οι ιδέες μας; Τι έγιναν τα πράγματα για τα οποία θέλαμε ν’ αγωνιστούμε;

«Η αλήθεια, μόνο αυτή μπορεί να μας σώσει. Δεν μπορείς να κρυφτείς από την αλήθεια, όσο κι αν προσπαθείς να την κοιμίσεις, αυτή πάντα θα ξυπνάει και κάθε φορά πιο βίαια, πιο απαιτητικά, μέχρι που να πάψεις να την αγνοείς»